Προσφώνηση τοῦ πρωτοσυγκέλλου τῆς Ι.Α.Κ. Ἀρχιμ. κ. Μεθοδίου στά ὀνομαστήρια τοῦ Ἀρχιεπισκόπου
Σεβασμιώτατε Ἀρχιεπίσκοπε Κρήτης κ. Εἰρηναῖε καί σεπτέ Ποιμενάρχα ἡμῶν,
Σεβασμία τῶν Ἁγίων Ἱεραχῶν χορεία
Σεβαστοί πατέρες, εὐλαβέστατες γερόντισσες και μοναχές, ἀδελφοί μου,
Κορυφαία μορφή εἶναι ἡ προσωπικότητα τοῦ σήμερα τιμωμένου Ἁγίου ἱερομάρτυρος Εἰρηναίου Ἐπισκόπου Λουγδούνου τῆς ἐν Γαλλίᾳ σήμερον ὀνομαζομένης Λυών.
Ἄν ἤθελε κανείς ἔστω καί ἐπιγραμματικά νά ὑπογραμμίσει τά χαριστηριστικά αὐτοῦ τοῦ μεγάλου Ἀποστολικοῦ Πατρός τῆς Ἐκκλησίας μας, θά δυσκολευόταν τί νά πεῖ καί τί νά παραλείψει.
Ὁ μεγάλος αὐτός Πατέρας καί διδάσκαλος τῆς Ἐκκλησίας, ἦταν διάδοχος τῶν Ἁγίων Ἀποστόλων καί μαθητής τῶν Πολυκάρπου Σμύρνης και Παππίου Ἱεραπόλεως. Συνέγραψε πλεῖστα συγγράμματα, ἐκ τῶν ὁποίων δυστυχῶς μόνον πέντε σώζονται πού βεβαιώνουν τήν ὀρθή πίστη τῶν Χριστιανῶν. Ἀπό αὐτά οἱ μεταγενέστεροι Θεῖοι Πατέρες ἐρανίσθηκαν πολλές ἑρμηνεῖες τῶν Θείων Γραφῶν. Λύτρωσε πολλούς ἀνθρώπους ἀπό τήν πλάνη τῶν εἰδώλων μέ τούς λόγους καί τή διδασκαλία του.
Ὄχι μόνο αὐτό ἀλλά καί πολλούς Μάρτυρες προσήγαγε στό Χριστό καί τέλος καί ὁ ἴδιος ἀποκεφαλίστηκε ἀπό τό Σεβῆρο τό ἔτος 202 γιά τήν πίστη του στό Χριστό καί ἔτυχε τοῦ στεφάνου τῆς ἀθλήσεως. Θά μπορούσαμε νά ποῦμε ὅτι στό πρόσωπο τοῦ ἱεροῦ αὐτοῦ Πατρός ταιριάζουν ἀπολύτως οἱ λόγοι ἑνός ἄλλου μεγάλου Πατρός τῆς Ἐκκλησίας μας, τοῦ Ἱεροῦ Χρυσοστόμου «Οὐ πενίαν δέδοικα, οὐ πλοῦτον ἐπιθυμῶ, οὐ θάνατον φοβοῦμαι, οὐ ζῆσαι εὔχομαι. Χριστός μετ’ ἐμοῦ καί τίνα φοβηθήσομαι; Ἀεί λέγω˙ Κύριε, τό σόν θέλημα γινέσθω».
Σ’ αὐτό τόν καθρέπτη ἄς καθρεπτισθοῦμε ὅλοι μας καί μάλιστα οἱ κληρικοί.
Σήμερα ὅμως, εἶναι ἡμέρα χαρᾶς γιά τήν Ἐκκλησία τῆς Κρήτης. Ἄγει τά ὀνομαστήριά του ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Κρήτης Εἰρηναῖος. Καί εἴθισται σ’ αὐτές τίς περιπτώσεις νά ἐγκωμιάζεται ὁ ἑορτάζων. Ἐμένα θά μοῦ ἐπιτραπεῖ νά κάνω κάτι ἄλλο. Δέν θά τολμοῦσα, βέβαια, ὅσο κι ἄν τιμᾶμε τόν ἑορτάζοντα Πρωθιεράρχη, νά τόν τοποθετήσουμε δίπλα στή μεγάλη μορφή τοῦ σήμερον ἑορταζομένου ἱεροῦ Πατρός καί νά κάνουμε συγκρίσεις.
Ὑπάρχει ὅμως, ὁ καθρέπτης τῆς Ἁγίας Γραφῆς. Ὑπάρχουν αὐτά πού γράφει ὁ Ἀπόστολος Παῦλος στήν πρός Τῖτον ἐπιστολή του γιά τό «πῶς δεῖ εἶναι τόν Ἐπίσκοπον».
«Δεῖ γάρ τόν Ἐπίσκοπον ἀνέγκλητον εἶναι» ἀρχίζει ὁ Ἀπόστολος. Πρέπει νά εἶναι ἀδιάβλητος. Ἀλλά ποτέ κανείς δέν διετύπωσε γιά τόν Κρήτης Εἰρηναῖο μιά σοβαρή καταγγελία.
Ἄς δοῦμε τά ἐπόμενα χαρακτηριστικά:
«Φιλόξενον». Ἀλλά ἡ πόρτα τοῦ γραφείου του, τῆς καρδιᾶς του καί τοῦ Μεγάρου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς μας εἶναι πάντα ἀνοιχτά διά πάντα βουλόμενον εἰσελθεῖν, γιά τόν φτωχό καί ἀνενδεῆ καί πονεμένο.
«Φιλάγαθον». Ἀγαπᾶ καί ἀναγνωρίζει τό καλό, τό ἐπαινεῖ χωρίς ἀνασφάλειες.
«Σώφρονα». Σώφρων εἶναι αὐτός πού ἔχει σώας τάς φρένας, πού δέν «ὑπερφρονεῖ παρ’ ὅ δεῖ φρονεῖν, ἀλλά φρονεῖ εἰς τό σωφρονεῖν» (Ρωμ. Ιβ΄, 3). Γι’ αὐτό καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος εἶναι μετριόφρων, χωρίς οἴηση, παραμένοντας ἁπλός καί ἀνεπιτήδευτος.
«Δίκαιον». Ποτέ σκόπιμα καί ἐν γνώσει του δέν ἀδίκησε κανένα.
«Ὅσιον». Μέ πραγματικό φόβο Θεοῦ, χωρίς νά ὑποθάλπει προσωπολατρεῖες ἤ ἄλλες νοσηρές καταστάσεις.
«Ἐγκρατῆ». Ἄν καί νεότατος ἔγινε Ἐπίσκοπος, διάγει μιά μετρημένη συνεπῆ καί ἀσκητική ζωή. Χωρίς ὑπερβολές ἤ προκλήσεις.
Σεβασμιώτατε, Ἅγιοι Ἀρχιερεῖς, χριστιανοί μου εὐλογημένοι, πολλές φορές οἱ Ἐπίσκοποι μας περιπίπτουν σ’ ἕνα πειρασμό ἐπειδή ἀποκαλοῦνται ἅγιοι καί ξεχνᾶνε, ὅτι προηγουμένως πρέπει νά εἶναι ἄνθρωποι. Ὁ Ἀρχιεπίσκοπος Εἰρηναῖος εἶναι ἄνθρωπος διαυγής, εἰλικρινής, καθαρός, ἀφιλοχρήματος, φιλόπατρις, ἀσυμβίβαστος, ἀγωνιστής, πού θά προτιμοῦσε νά πέσει ἱπτάμενος ὡς ἀετός, παρά νά ζἠσει ἕρπων ὡς σκώληξ.
Ὁ Μέγας Βασίλειος εἶπε γιά τόν Θεολόγο Γρηγόριο, ὅταν τόν ἔκανε Ἐπίσκοπο μιᾶς μικρῆς κωμοπόλεως: «Ἔστω ἐπίσκοπος μή ἐκ τόπου σεμνυνόμενος, ἀλλά καί τόν τόπον σεμνύνων ἀφ’ ἑαυτοῦ» (Θά εἶναι ἐπίσκοπος πού δέν θά καυχιέται γιά τόν τόπο, ἀλλά ὁ τόπος θά καυχιέται γι’ αὐτόν). Ἐδῶ ἰσχύουν καί τά δύο. Καί ὁ Ἀρχιεπίσκοπος καυχᾶται γιά τήν Ἱερά Ἀρχιεπισκοπή Κρήτης καί τό πλήρωμά της καυχᾶται γιά τόν Ἀρχιεπίσκοπό του.
Δέν μένει λοιπόν παρά νά εὐχηθοῦμε, ἐκ μέρους τοῦ ἱεροῦ κλήρου τῶν μοναστικῶν ἀδελφοτήτων καί τοῦ εὐσεβοῦς ποιμνίου τῆς Ἱερᾶς Ἀρχιεπισκοπῆς Κρήτης στόν ἀνέγκλητο, φιλόξενο, φιλάγαθο, σώφρονα, δίκαιο, ὅσιο, ἐγκρατῆ ἑορτάζοντα Πρωθιεράρχη τῆς Κρητῶν Ἐκκλησίας, ἀπό τήν ὑψηλή ἔπαλξη, ὅπου τόν τοποθέτησε ὁ Θεός ἐπί τοῦ Θρόνου τοῦ Ἀποστόλου Τίτου τῆς ἐν Κρήτῃ Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας, τῆς ζώσης ἐπαρχίας καί ἡγαπημένης θυγατέρας τῆς Μητρός Ἁγίας τοῦ Χριστοῦ Μεγάλης Ἐκκλησίας τοῦ Οἰκουμενικοῦ μας Πατριαρχείου, ἐν δυνάμει πολλῇ ὑπό τήν ἐπίπνοια τοῦ Ἁγίου Πνεύματος νά διακονεῖ καί πηδαλιουχεῖ τήν ἐμπιστευθεῖσα αὐτῷ ποίμνη θεοπρεπῶς, θεοφιλῶς καί θεαρέστως.
Εἰς πολλά ἔτη, Δέσποτα !