Το κήρυγμα της Κυριακής: Κυριακή ΙΔ΄ Λουκά
December 07, 2013
Του Αρχιμανδρίτου Παϊσίου Λρεντζάκη
Ιεροκήρυκος της Ιεράς Αρχιεπισκοπής Κρήτης
«Ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τόν Θεόν· καί πᾶς ὁ λαός ἰδών ἒδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ».
Η θέση του τυφλού της σημερινής ευαγγελικής περικοπής ήταν τραγική. Η θλίψη του βαριά. Ζούσε μέσα σ’ ένα αδιαπέραστο σκοτάδι. Παντού και πάντοτε νύκτα. Όλα γύρω του είχαν καλυφθεί από πυκνό σκοτάδι. Άκουε, αλλά δεν έβλεπε. Την ανατολή του ήλιου την αισθανόταν από την θερμότητα που έστελνε στη γη, αλλά δεν την έβλεπε. Άγνωστη ήταν γι’ αυτόν η πολυσύνθετη αρμονία των χρωμάτων, η ποικιλομορφία των αντικειμένων. Επιπλέον ήταν φτωχός. Επαιτούσε την βοήθεια των άλλων για να μπορέσει να επιβιώσει.
Και τώρα ο Κύριος, ο παντοδύναμος και πανάγαθος, του χάρισε το φως, του θεράπευσε την τύφλωση, του έδωσε την όραση, ώστε να μπορεί να βλέπει καθαρά, να κινείται άφοβα και ελεύθερα. Η καρδιά του πρώην τυφλού πλημμύρισε από ευγνωμοσύνη. Το στόμα του άνοιξε για δοξολογία, όπως και το στόμα των άλλων ανθρώπων που είδαν το θαύμα. Ο πρώην τυφλός «ἠκολούθει αὐτῷ δοξάζων τόν Θεόν· καί πᾶς ὁ λαός ἰδών ἒδωκεν αἶνον τῷ Θεῷ».
Η σκηνή αυτή όπως μάς την περιέγραψε ο Ευαγγελιστής Λουκάς είναι συγκινητική. Μυριόστομη η ευγνωμοσύνη και η δοξολογία προς τον Θεό. Ένα τέτοιο όμως φαινόμενο δεν είναι συνηθισμένο. Συνήθως εμείς οι άνθρωποι όταν βρισκόμαστε σε θλίψη, σε δοκιμασία, σε πειρασμό καταφεύγουμε στον Θεό και ζητάμε την προστασία του, να μάς λυτρώσει. Αλλά όταν πάρουμε αυτό που ζητάμε, ξεχνάμε τον ευεργέτη. Κρατάμε κλειστή την καρδιά μας σε αισθήματα και έκφραση ευγνωμοσύνης και δοξολογίας.
Ζούμε μέσα στην ωραιότητα της δημιουργίας, βλέπουμε και απολαμβάνουμε ακατάπαυστα αυτό το θαύμα που λέγεται κόσμος. Κι όμως πολύ σπάνια υψώνουμε τον νου και την καρδιά μας προς τον Δημιουργό, για του πούμε μαζί με τον προφήτη Δαβίδ· «ὡς ἐμεγαλύνθη τά ἒργα σου, Κύριε, πάντα ἐν σοφίᾳ ἐποίησας, ἐπληρώθη ἡ γῆ τῆς κτίσεώς σου» .
Όλος ο κόσμος, γη και ουρανός, διηγούνται τα μεγαλεία, τα οποία ο πανάγαθος Θεός έχει δημιουργήσει για χάρη μας. Το ταπεινό, μικρό άνθος του αγρού με την πολύχρωμη μυρωδάτη στολή του, όμοια προς την οποία ούτε ο Σολομώντας «ἐν ὃλῃ τῇ δόξῃ αὐτοῦ» δεν φόρεσε, μέχρι τα αναρίθμητα τρισεκατομμύρια των αστρικών νεφελωμάτων με τα δισεκατομμύρια των ήλιων, τα πάντα προβάλλουν έντονα και δοξολογούν με τον τρόπο τους τα μεγαλεία του Θεού.
Αν πάρει κάποιος το μικροσκόπιο και εξετάσει τα αόρατα στο γυμνό μάτι νεύρα ενός άσημου αφανή μικροοργανισμού θα μείνει έκπληκτος μπροστά στην αρμονία, στην ποικιλία και στη σοφή σκοπιμότητα της συστάσεώς τους. Αν ακόμη βυθίσει τα μάτια του στις απέραντες θάλασσες και δει τα αναρίθμητα ζώα και φυτά, που στολίζουν το βυθό, θα πλημμυρίσει από θαυμασμό και θα διακηρύξει ότι όχι μόνο οι ουρανοί αλλά τα πάντα «διηγοῦνται δόξαν Θεοῦ».
Τότε ακριβώς θα δικαιολογήσει πλήρως το θεόπνευστο προφήτη Δαβίδ, ο οποίος καλεί τους πάντες και τα πάντα να δοξολογούν συνεχώς τον Δημιουργό. «Αἰνεῖτε αὐτόν, λέει, πάντες οἱ ἂγγελοι αὐτοῦ… Αἰνεῖτε αὐτόν ἣλιος καί σελήνη… πάντα τά ἂστρα καί τό φῶς… Βασιλεῖς τῆς γῆς καί πάντες λαοί, ἂρχοντες καί παντες κριταί γῆς· νεανίσκοι καί παρθένοι, πρεσβύτεροι μετά νεωτέρων· αἰνεσάτωσαν τό ὂνομα Κυρίου» .
Αλλά και ο καθένας μας έχει προσωπικές αφορμές για να ευγνωμονεί και να δοξολογεί τον Κύριο. Αν εξετάσουμε κάπως προσεκτικά την ζωή μας, θα δούμε πολλές περιστάσεις, φανερές και μη, κατά τις οποίες με άπειρη αγάπη και στοργή μάς βοήθησε και μάς συμπαραστάθηκε ο Κύριος. Κάθε ημέρα της ζωής είναι γεμάτη από τις ευεργεσίες του Θεού, αν και μερικές περνούν σχεδόν απαρατήρητες. Ζούμε κυριολεκτικά μέσα στον ωκεανό των ευεργεσιών του Θεού έστω κι αν αυτό δεν το αισθανόμαστε πάντοτε.
Ο Κύριος από άπειρη αγάπη κινούμενος, χωρίς καμία ανάγκη δική του ή υποχρέωση, μάς έδωσε την ύπαρξη. Μάς προίκισε με αθάνατη ψυχή «κατ’ εἰκόνα» δική του και «καθ’ ὁμοίωσιν». Μάς χάρισε ένα οργανισμό, θαυμαστό όχι μόνο στο σύνολό του αλλά και στις επί μέρους οργανικές συνθέσεις και λειτουργίες, μολονότι κι αυτόν τον αλλοίωσε και τον έφθειρε η αμαρτία. Μάς έδωσε διάνοια, χάρις στην οποία σκεπτόμαστε, κρίνουμε, δημιουργούμε στην ζωή μας. Μάς χαρίζει υγεία, δύναμη να εργαζόμαστε, τροφές και ενδύματα για να συντηρούμαστε. Μάς προφυλάσσει καθημερινά από κινδύνους, ακούει τις προσευχές μας, κάνει θαύματα για χάρη μας. Μεταβάλλει για το καλό και το συμφέρον μας κι αυτές ακόμη τις θλίψεις και της περιπέτειες της ζωής.
Το πλέον σπουδαίο και ανεκτίμητο είναι, ότι μάς φανερώνει το θείο Του θέλημα, μάς προσφέρει τον πλούτο της χάριτος, μάς τοποθετεί και μάς οδηγεί στο δρόμο της σωτηρίας. Ο ίδιος ο Θεός έγινε άνθρωπος για να κάνει θεό τον άνθρωπο. Έλαβε ανθρώπινη σάρκα και «τοῖς ἀνθρώποις συνανεστράφη», για να ανυψώσει τους ανθρώπους στον ουρανό, στους κόσμους των αγγέλων, να τους χαρίσει την θεία υιοθεσία, από την οποία, εξαιτίας της αμαρτίας τους είχαν εκπέσει. Και για να επιτύχει όλα αυτά, για να μας δωρίσει την ανεκτίμητη λύτρωση, πρόσφερε για χάρη όλων εμάς των αμαρτωλών, τον ίδιο τον Εαυτό του, με την λυτρωτική θυσία Του πάνω στο Σταυρό.
Κατάπληκτος ο Απόστολος Παύλος μπροστά στο ανεκτίμητο αυτό δώρο της αγάπης του Θεού λέει· «συνίστησι τήν ἑαυτοῦ ἀγάπην εἰς ἡμᾶς ὁ Θεός, ὃτι ἒτι ἁμαρτωλῶν ὂντων ἡμῶν, Χριστός ὑπέρ ἡμῶν ἀπέθανε» . Πρωτοφανές και χωρίς προηγούμενο αυτό το δείγμα της άπειρης αγάπης του Θεού. Και να σκεφθεί κανείς, ότι η λυτρωτική θυσία του Χριστού είναι για τον καθένα προσωπική. Όταν ο Χριστός πρόσφερε την θυσία αυτή, είχε, μέσα στην άπειρη σοφία του, μπροστά του τον καθένα μας προσωπικά. Και έχει ετοιμάσει για μας «ἀπό καταβολῆς κόσμου» τον Παράδεισο, εκεί όπου βρίσκονται τα αιώνια αγαθά, «ἃ ὀφθαλμός οὐκ οἶδε καί οὖς οὐκ ἣκουσε καί ἐπί καρδίαν ἀνθρώπου οὐκ ἀνέβη, ἃ ἡτοίμασεν ὁ Θεός τοῖς ἀγαπῶσιν αὐτόν» .
Είναι, λοιπόν, πολύ, εάν για όλα αυτά και για πολλά άλλα ακόμη, ευγνωμονούμε και δοξολογούμε τον Κύριο; Όλη μας η ζωή θα έπρεπε να είναι, με λόγια και με πράξεις, μια ακατάπαυστη δοξολογία προς τον Πανάγαθο Πατέρα μας. Εάν έχουμε αυτή την ευγνώμονα συμπεριφορά γινόμαστε άξιοι περισσοτέρων αγαθών. Ο Θεός έχει υποσχεθεί «τούς δοξάζοντάς με δοξάσω» . Ας ανοίξουμε την καρδιά μας κι ας αφήσουμε σαν προσφορά ευχαριστίας να ανεβεί προς τον ουρανό η ευγνωμοσύνη μας. Να δείξουμε πως αναγνωρίζουμε όσα «ἐποίησε καί ποιεῖ» για τον καθένα μας ο πανάγαθος Θεός. Η ζωή μας να γίνει θυμίαμα ευάρεστο. Θυσία δεκτή από τον Κύριο. Ανταπόκριση στο πλήθος των ευεργεσιών Του «τῶν φανερῶν καί ἀφανῶν» και στην άπειρη αγάπη Του. Αμήν.